κι αφού έχασε την Αλεξάνδρεια
αδύνατον να το αποδεχτεί και να την αποχαιρετίσει– αυτά είναι για τους κοινούς θνητούς –
έγραψε ένα ποίημα από εκείνα τα… "σπαρακτικά"
να προστρέξουν οι ευαίσθητοι φίλοι, ποτό, τσιγαριλίκι, κουβεντούλα
μιας χρήσης εραστές
σαν τα χάρτινα τραπεζομάντηλα,
τα λαδωμένα,
τα τσαλακώνεις και τα πετάς,
στο βρώμικο καλάθι απορριμμάτων
όπως βρώμικοι …
κι από δω παν κι οι άλλοι
μόνη παρηγοριά το απορριμματοφόρο
το πρωί θα περάσει ξανά, το ξέρει
κι ο οδηγός του,
καλοντυμένος, όπως πάντα καθαρός !
θα μαζέψει και πάλι τις βρωμιές που κάνανε ολονυχτίς
καμουφλαρισμένοι πίσω από τις μαύρες κουρτίνες
-που άσπρες τις είχανε βάψει-
στρουθοκάμηλοι, νόμιζαν ότι δεν φαίνονται οι γελοίοι...
ΟΜΩΣ,
αυτή τη φορά δεν θα ξεπλύνει τα απορρίμματα
ώστε στο φως να τα αποδώσει ως συνήθως ξασπρισμένα
θα τα ρίξει στη χοάνη που γυρίζει με ρυθμό
και τα κάνει έναν βρωμερό πολτό
που ζέχνει
και μαζί με αποφάγια,
αποτσίγαρα,
βρώμικες χαρτοπετσέτες
και λιγδωμένα Εγώ
εκεί που ανήκεις
είσαι
κι εσύ
άνθρωποι
μιας χρήσης…
(&...η Επαγωγίστρια γαλοπούλα περίμενε… κάθε πρωί στις 9 ερχόταν ο αγρότης και της έριχνε καλαμπόκι, την τάιζε ….όμως μια μέρα αντί να ρίξει καλαμπόκι… την έσφαξε! Παραμονή Χριστουγέννων γαρ!
Η επαγωγή, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας ασφαλής τρόπος να βγάλουμε συμπεράσματα για τον κόσμο. Μπορεί να οδηγήσει σε υπερεκτίμηση του Εγώ και υποτίμηση των άλλων… μοιραία…)
