τι όνειρο κι αυτό!
έσκαβε λέει τον εύφορο κήπο
να βρει μια ρίζα χωμένη από παλιά
εντελώς απούσα από την καρποφορία της ζωής
στο φως να τη βγάλει μήπως και ανθίσει ξανά
και δώστου με την αξίνα, βαθιές αυλακιές
με ορμή και λύσσα στην καρδιά του κήπου
προχώρησε πολύ, ώσπου βρήκε ένα σκελετό
γεμάτο σκουλήκια, φαγωμένο, άκαμπτο,
τον ρώτησε για την πολυπόθητη ρίζα
απάντηση δεν έλαβε
ακόμη μια φορά η σιωπή…
τότε μόνο, σκέφτηκε τον κήπο
που πάντα εκεί έστεκε, δίνοντας ζωή
χαρακωμένος καθώς ήταν
θανάσιμα πληγωμένος
έχανε τη λάμψη του
τη μοσκοβολιά του
αργά -αργά σάπιζε
σκελετός γινόταν κι αυτός
σιωπή…
(ΥΓ: όταν ξύπνησε... κατάλαβε πόσο μάταιο είναι να σκάβει κήπους ανθισμένους...
ψάχνοντας για σκελετούς )
20 σχόλια:
Αν πληγωσω το χωμα θα χασω και τον ανθισμενο κηπο.Δεν ειναι ματαιοτητα,ειναι ελπιδα.Τον αφηνω οπως ειναι και ακολουθω τον κυκλο της ζωης που τοσα θαυμαστα εχει να μου προσφερει.
Γεμάτος άνθη ο κήπος μου
τον βλέπουν
τον ζηλεύουν,
τα ρόδα, τις ελιές
τις ροδιές μου, τις μηλιές μου.
Δεν ξέρουν,
δεν γνωρίζουν
πόσες ρίζες σάπιες
κρύβονται στα ματωμένα χώματά του.
Καλημέρα Νίκο.
Εξαιρετικό!
Μάθημα ζωής...
Την καλημέρα μου σου στέλνω και μια αγκαλιά λουλούδια!
Εγώ πιστεύω πως το το σκάψιμο είναι η προσπάθεια επαφής με το ασυνείδητο (εκεί παραπέμπουν και τα όνειρα) όπου ανακαλύπτει κανείς τις θαμμένες σκληρές αναμνήσεις (σκελετούς) και το συμπερασμα παραπέμπει στην σκέψη ότι η αναζήτηση του αληθινού εαυτού είναι οδυνηρή. Μπορεί τελικά το σκάψιμο να μην είναι τόσο μάταιο.
Καλή μέρα.
"Όταν ξύπνησε... κατάλαβε πόσο μάταιο είναι να σκάβει κήπους ανθισμένους...
ψάχνοντας για σκελετούς"
Σοφία, θαρρώ, κρύβουν τα λόγια τούτα!...
Πολύ Καλημέρα!!!
Σου είπα ξανά πως βρήκα αυτό το ποίημα σου υπέροχο.
Υπέρμαχος των "ανασκαφών" και όχι γιατί κάποτε σπούδασα Αρχαιολόγία. Ό,τι απ' το "χώμα" ανασύρεται προσδίδει γνώση, (δια)φωτίζει.
Κι ας μοιάζει μάταιο όπως λες.
Μου άρεσε η αλληγορική εκδοχή κάποιας κρυμμένης σου αλήθειας.
Σε φιλώ.
Γιάννα,
αυτό είναι το σημαντικό
να ακολουθούμε τη ζωή
απολαμβάνοντας τα απλά καθημερινά
θαύματα που μας προσφέρει...
καλημέρα!
καλημέρα Έλενα,
...όλοι μας έχουμε σάπιες ρίζες
εύχομαι ο όμορφος κήπος σου
πάντα ανθισμένος
με ποικιλία λουλουδιών
ανάλογα με την εποχή...
καλημέρα Όλγα,
είσαι ολόκληρη
ένας πολύχρωμος
κήπος...
Κώστα, δίνεις μια άλλη οπτική
διαφορετική αλλά
απολύτως ενδιαφέρουσα...
καλή σου μέρα!
Ευαγγελία μου,
εκεί θα στεκόμουν κι εγώ...
καλημέρα!!!
όλοι μας έχουμε
θαμμένα μυστικά
αλήθειες και ψέματα
ιστορίες...
που πολλές φορές πονάνε...
το θέμα είναι
αξίζει να προσπαθήσουμε να ανασύρουμε κάποια από αυτά
ή θα προκαλέσουμε
καινούριες απώλειες και μάλιστα πολλές φορές... παράπλευρες..
"η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται
είναι φάρσα"
κορίτσι της Χαράς...υπέροχο...
καλή σου μέρα!
Τι όμορφο ποίημα! Πόσο μάταιο να σκάβεις κήπους ανθισμένους ψάχνοντας για σκελετούς. Αυτή τη φράση πρέπει να τη κουβαλάμε πάντα πάνω μας. Θα φροντίσω να τη θυμάμαι γιατί κάποιες φορές με πιάνει μια λύσσα για σκάψιμο...
σ΄ ευχαριστώ ΙΖΑ μου
δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω...
καλό σου βράδυ!
Στον κήπο της ζωής πάνω από σκελετούς και σάπιες ρίζες θα ανθίζει το σήμερα και το αύριο.
Ας αφήσουμε το χτες ήσυχα να κοιμάται κάτω απ΄το χώμα, χρήσιμο λίπασμα για τους καινούριους σπόρους.
συμφωνούμε απόλυτα...
καλημέρα Λίλιαν!
Νίκο γλυκέ μου χαθήκαμε... Ελπιζω να είσαι καλά και να περνάς πολύ πολύ όμορφα... :)
Θαμμένα στο πέρασμα του χρόνου βρίσκονται κομμάτια σκοτεινά, νεκρά, αλλά την ίδια στιγμή αιχμηρά. Αιχμηρά όσο η ενοχή. Τα κρύβουμε για να μην τα βλέπουμε, όπως κρύβουμε τα οστά για να ξεχνάμε το λιώσιμο της σάρκας... Γιατί να τα ξεθάψεις; Ποιό είναι το νοημα; Γιατί να πονέσεις τον εαυτό σου έστωκι αν είναι να χάσεις τον κήπο των ψευδαισθήσεων. Η αλήθεια της ζωης είναι όμορφη... Η αλήθεια απο αυτό που σε σκοτώνει όμως όχι... Δεν ξέρω... Μ εβαλες σε σκέψεις... Να σαι καλά. Φιλάκια.
γειά σου Estella μου,
ατίθασο κορίτσι πού γυρνάς;
σ΄έβαλα σε σκέψεις;
καλό είναι αυτό...
πάντα καλά να περνάς!
φιλιά...
να βρει μια ρίζα χωμένη από παλιά
εντελώς απούσα από την καρποφορία της ζωής
στο φως να τη βγάλει μήπως και ανθίσει ξανά
και όμως ποσο δύσκολο ειναι καποιες φορες να παραιτηθουμε της προσπάθειας!
πόσο δύσκολο ειναι να δεχθουμε την αληθεια...
ποσο μεγαλη προδοσια μας φανταζει να ριξουμε μια ματια στον ανθισμενο κήπο γύρω μας..
πόσο δίκιο έχεις Φωτεινή μου...
καλή σου μέρα!
Δημοσίευση σχολίου